Μετά τα λαμπρά επιτεύγματα της ακολουθούμενης οικονομικής πολιτικής, δεν θα ήταν -ασούμε- φρόνιμο να αρχίσουμε να αναρωτιόμαστε για την πρακτική αξία βεβαιοτήτων τύπου μονομερώς μονομερής οικονομικός μονόδρομος;
Μήπως τελικά δεν είναι στραβός ο γιαλός, απλώς έχουμε πέσει στη δίνη μιας ρουφήχτρας κι' αν δεν βαρέσουμε κουπί, όλοι όμως, όχι οι μισοί, δεν ξεκολλάμε τον Γερμανό τοκογλύφο από τη ράχη μας ούτε με ματσακόνι;
Δεν γίνεται να κωπηλατούν πάντα οι ίδιοι και κάποιοι ανακυκλούμενοι στο κατάστρωμα της γαλέρας να παριστάνουν τον Αίολο, που ανάθεμά με αν έχει πάρει χαμπάρι σε ποια γωνιά της ιστορίας παράτησε τον ασκό του και μας άρχισε τις γκάιντες και εσχάτως, τις πίπιζες βρετανικού δικαίου.
Η πολιτική είναι πολύ σοβαρή υπόθεση για να την αφήσουμε στα χέρια των πολιτικών, πράγμα που φάνηκε άλλωστε από την επιλογή ενός τραπεζίτη, για να μας σώσει από τη μανία των Ιερών Αγορών. (Εδώ κι' αν μιλάμε για οικονομικοπολιτική μεταφυσική).
Ο γιαλός είναι μια χαρά. Οι πολιτικές μας αρμενίζουν στραβά. Και εφ' όσον φέρνουν φόβο και απόγνωση, συναισθήματα ασύμβατα με τη δημοκρατία, πρέπει να τις αλλάξουμε.
Εδώ προκύπτουν οι ευθύνες μας.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου