Τους βλέπεις κορδωμένους στο γυαλί, πουκάμισα αδειανά -δεκαεπτά βασικοί μισθοί χώρια κρατήσεις, το κάθε κοστούμι- να σου λένε πως είμαστε πάτσι, επειδή δεν ψήφισες για μια ακόμη φορά, τον αυτοδύναμο αυτισμό τους.
Σου πετάνε ένα γενόσημο συγγνώμης και καθάρισαν με το νου τους. Ωραίος κι παστρικός τρόπος να αναλαμβάνεις τις ευθύνες σου. Σου λένε:
"Σε γελοιοποίησα παγκοσμίως, σε έβρισα, σου έκοψα τη ζωή στα δύο, έστειλα τα παιδιά σου γιουσουφάκια στον τοκογλύφο, και απαίτησα από τη μάνα σου να ζει λιγότερο, γιατί δεν φτάνουν -για τους δυό μας- τα λεφτά της σύνταξής της.. Νταξ μωρέ, ψιλοπαραφέρθηκα. Συγγνώμη. Έλα να στο κάνω μάκια να περάσει".
Και αφού προηγηθεί η τηλεοπτική αυτομαστίγωση με κίβδηλη μετάνοια και παραταξιακές κλάψες, σου ζητούν να εμπιστευτείς τους ίδιους, για να εφαρμόσουν την ίδια πολιτική που μας έφερε εδώ.
Σα να λέμε: πάει ένας αύριο στην τράπεζα, ζητά συγγνώμη που δεν είναι -πλέον- σε θέση να ανταποκριθεί στην αποπληρωμή των υποχρεώσεών του και γι' αυτό το λόγο, να πιστεύει πως είναι δικαιούχος νέου δανείου, επικαλούμενος τη... φερεγγυότητά του και την μακρόχρονη εμπειρία του στο παπατζιλίκι.
Τα άτομα αποτελούν εγγύηση. Μιλάμε για εθνικό πολιτικό κεφάλαιο το οποίο απορώ πως αφήνουμε αναξιοποίητο ρε αχάριστοι, άχρηστοι, τεμπέληδες, κλέφτες και Έλληνες.
Ρε άει σα πέρα..
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου