7.25.2013


Πρέπει να τηρήσουμε κατά γράμμα τις δεσμεύσεις τους, ώστε να "κλειδώσει" επιτέλους η πορεία σύγκλισής μας με την κατήφεια.

7.24.2013

Όταν η ανεργία βαφτίζεται κινητικότητα, οι μακροχρόνια άνεργοι θεωρούνται υπερκινητικοί;

7.05.2013

Χρόνος


7.01.2013

Τσικλιντάν



Έχει σταματήσει να τους ακούει. Μήπως έχει σημασία; Πίσω από το ασταμάτητο μπούρου μπούρου στις οθόνες και τις ίδιες βλοσυρές φάτσες, βλέπει τους αρχικούς του φόβους να επαληθεύονται.

 Όσο και να θέλει να πιστέψει ότι είναι για το καλό της πατρίδας, να χάνει τα νιάτα της με καθημερινές αιμοπτύσεις στα τέσσερα σημεία, δεν του βγαίνει. Κι όταν χάνεις τέτοιο δυναμικό, διπλή η ζημιά.

Χάνεις πολίτες, που με την κατάρτιση το ταλέντο και την όρεξή τους, ξέρουν θέλουν και μπορούν να βγάλουν το κάρο μας από αυτό το ανακυκλούμενο success story.

Κι αφήνεις να χαθούν νιάτα, χώρα ασθενής που της έκοψαν τη μετάγγιση με σφρίγος και την κρατούν στη ζωή με οικονομικά φακιρικά, γενόσημα και πλάσμα αίματος τύπου 0 εις το πηλίκον.

Κάθε τόσο, ένα καινούριο μέτρο που πνίγει, «κλειδώνει». Ό,τι έχει αδικία, αδικία και αδικία, κλειδώνει. Κλειδώνουν σπίτια, επιχειρήσεις, ανεργία.

Ξεκλειδώνουν -είπα ξείπα- για να κλειδώσουν σφιχτότερα στη συνέχεια. Ανοίγουν για παράδειγμα στις -όχι τόσο σπάνιες- έκτακτες περιπτώσεις, όπου πρέπει να κλείσει νέα τρύπα, οφειλόμενη σε λάθος μαθηματικά αυτών που έχουν το κοντρόλ του ταμείου μας. Την κάτσαμε. Κλείδωσε.

Στόχος μας ένας σε κάθε σπίτι να έχει δουλειά, ώστε οι άλλοι με τα 490 ευρώ που θα πληρώνεται θα κάααααθονται. Κλείδωσε. Το σώσαμε κι αυτό. Τι άλλο έχει μείνει για σώσιμο; Οι αναπνοές. Πόσες ανάσες τη μέρα; Επί τόσο, τόσο, συν μια προσαύξηση επειδή έτσι γουστάρουμε, ορίστε ο λογαριασμός, περάστε από το γκισέ για τα περαιτέρω.

Φίλοι καλούνται να πληρώσουν τις μαθηματικές ταρζανιές των ξένων τσάρων και των εγχώριων τσάρεβιτς, με ποσά που θα σκεφτόσουν να τα επιβάλλεις στο Λουξεμβούργο, όχι στην ψωρογιώργαινα, φοραντώναινα. Κοιτάζουν τους λογαριασμούς και γελάνε από νεύρα.

Οι παπαγάλοι βγήκαν στο κλαρί. Είναι, λέει, για το καλό του τόπου να ρημάξει, ώστε μετά άμωμος, ανέστιος και μπατίρης να αναστηθεί και να ανέλθει στους ουρανούς της δυναμικής οικονομίας, της ανάπτυξης και –μη ξεχνιόμαστε!- της προοπτικής.

Κι έτσι, απ’ τα κόκαλα βγαλμένος, θα είναι ισότιμος παίκτης στην τοξική οικονομία των τσακαλιών.

Δεν τους ακούει πια, τα λόγια τους είναι ένα ματζίρικο εσχατολογικό μπουρμπούρ.

Καμιά φορά μόνο, πιάνει σκόρπιες λέξεις, συνήθως τις δυσοίωνες, γιατί τότε οι φωνές τους γίνονται πιο ευδιάκριτες, λες και προσπαθούν να σου καρφώσουν τη μιζέρια μονόδρομο στο κούτελο.

Έφτασε ν’ ακούει πως γίνεται επένδυση και αντί να χαίρεται, κουμπώνεται. Το ψάχνει δυό φορές. Είναι από συνήθεια έτοιμος να καταπιεί μια καταστροφή αμάσητη, αλλά την καλή είδηση τη φιλτράρει.

Τελικά θα γίνει ο ΤΑΠ ή θα έχει επιφυλάξεις το… Ούταρ Πραντές και θα χαλάσει κι εδώ η δουλειά; Το κλειδώσαμε;

Σκάσε και κολύμπα. Κολυμπάς; Φόρο για τα βατραχοπέδιλα. Δε φοράς; Πρόστιμο γιατί δεν φοράς βατραχοπέδιλα. Ο φόρος στα μπρατσάκια του μωρού ένα ευρώ. Για τα τρία μωρά χίλια ευρώ. Θα τα κρατήσεις όλα;

Τσικλιντάν!


Share

Twitter Delicious Facebook Digg Stumbleupon Favorites More