Δεν πρόκειται να υποβληθούν νέοι φόροι, έλεγαν τα επίσημα χείλη - επισημότερα δεν γίνεται - μόλις προ εβδομάδων.Πριν αλέκτωρ λαλήσαι τρις πάρε στο κεφάλι ένα κεφαλικό φόρο.
Όχι, δεν είναι φόρος λέει η κυβέρνηση, είναι εφ’ άπαξ εισφορά. Όχι Γιάννης, Γιανγκούλας.
Δεν προβλέπονται νέοι φόροι για το 2009, έλεγαν τα ίδια επίσημα χείλη, πριν λίγες ημέρες.
Αν χρειαστούν - πιστεύετε ότι δεν θα χρειαστούν; - θα επιβληθούν νέοι φόροι, ανεξάρτητα από το πολιτικό κόστος, δήλωσαν τα ίδια χείλη.
Δεν τροποποιείται για να μαλακώσει λίγο το Σύμφωνο Σταθερότητας, ακούσαμε πάλι από τους ίδιους ανθρώπους, υπεύθυνα και σοβαρά.
Δεν τροποποιείται αλλά "επικαιροποιείται" προς το σκληρότερο για τους μη έχοντες, επιβραβεύοντας τα λαμόγια και τους φαταούλες.
Κι’ εσύ κάθεσαι στη μέση, ξέρεις ότι θα σου’ ρθει η επόμενη καρπαζιά, δεν πα’ να λένε οι πολιτικοί μας "ηρέμησε δεν σε βαράω άλλο", έχουν κι’ αυτοί τ’ αφεντικά τους που τους κρατάνε δεμένους, και τους αμολάνε μόλις πας να χαλαρώσεις.
Έτσι πρέπει, να μη σου μείνει στιγμή να σκεφτείς, γιατί αν σκεφτείς, αυτοί θα ξαναδούν εξουσία όταν θα βγάλει ο ήλιος κέρατα και τα αφεντικά τους δεν θα πάθουν τίποτε, αφού έχουν τους αντικαταστάτες τους έτοιμους στην σειρά.
Βασική αρχή του συστήματος, είναι η αναπαραγωγή του.
Και μένεις εσύ ν’ αποφασίσεις τάχα μου για την τύχη σου, όταν καλείσαι να ψηφίσεις όχι τον άριστο, αλλά τον λιγότερο κακό.
http://www.justinperry.net/xSites/Mortgage/justinperry/Content/UploadedFiles/taxes.gif
Τώρα έκλεισε η φάκα
Αλλά φταις κι’ εσύ φίλε μου που τους έβαλες κεχαγιά στα πελεντούρια σου.
Έφαγες το τυρί με το χαμηλότοκο στεγαστικό, πήρες αμάξι με 500 άλογα κινητήρα τη στιγμή που τα οικονομικά σου ήταν για 2CV, έφαγες τις ψαρούκλες σου με τα διακοποδάνεια, και πέρασες μια αξιοπρεπή Πασχαλιά με το εορτοδάνειο, γιατί έπρεπε να το πάρεις κι’ αυτό, αφού μισθός και δώρο είχαν φύγει στο να καλύψουν τα προηγούμενα δάνεια και τις κάρτες και θα σουβλίζατε νεράντζια πασχαλιάτικα οικογενειακώς.
Κι έτσι, σιγά – σιγά, έχτισες τη φυλακή σου.
Τώρα δεν έχεις μόνο τις αλυσίδες σου να χάσεις. Έχεις να χάσεις το σπίτι σου, να υποθηκεύσεις τις σπουδές των παιδιών σου –σ΄αυτό το σύστημα των ίσων ευκαιριών κατακαημένε μου- έχεις να χάσεις όλα όσα αγωνίστηκες οικογενειακά ν’ αποκτήσεις.
Σ’ έχουν βάλει στη φάκα για τα καλά. Θέλεις τώρα περισσότερο κράτος να αστυνομεύει την περιουσία σου που είναι της τράπεζας, τρομοκρατημένος παρακολουθείς στα δελτία ειδήσεων ανθρώπους να παίρνουν αποφάσεις για σένα χωρίς να σε ρωτήσουν και λουφάζεις, αντί να βγείς και να τους πετάξεις στα μούτρα το σύστημά τους, που αναπαράγει τα ίδια προβλήματα διογκωμένα προς το χειρότερο κάθε τρείς και λίγο.
Λουφάζεις γιατί τώρα είσαι ιδιοκτήτης. Έχεις να χάσεις τη φυλακή σου.
Που τσάρος;
Άκουγα σήμερα τον Τσάρο της οικονομίας μας, να λέει ότι το κλειδί για το οικονομικό επιτελείο της κυβέρνησης είναι η διατήρηση της ανάπτυξης με θετικό πρόσημο, ώστε να περισωθούν θέσεις εργασίας και η αγορά να συνεχίσει να γυρίζει τους μύλους της, παράγοντας έσοδα για το δημόσιο.
Καμία αντίρρηση.
Να υπενθυμίσουμε όμως, ότι τα πέντε προηγούμενα χρόνια που η ανάπτυξη της Ελλάδας έκανε high score, κληροδότησε την χώρα με 15 δισεκατομμύρια φοροδιαφυγή, που προστιθέμενη στα 5 δις που άφησε η κυβέρνηση Σημίτη, φτάνουν σήμερα τα 20 δις ευρώ.
Και γιατί δεν τα εισπράττουμε; Ρωτάνε εύλογα όλοι - εκτός των φοροφυγάδων φαντάζομαι - και ο υπουργός απάντησε ως γνήσιος Έλληνας πολιτικός.
Τώρα - μετά από πέντε χρόνια σοβαρής και υπεύθυνης διακυβέρνησης - θα αναδιαρθρωθεί ο εισπρακτικός μηχανισμός και μπλα μπλα μπλα.
Όχι, ευτυχώς δεν μίλησε για μαχαίρια και κόκκαλα, δεν ήταν τόσο μακάβριος.
Δεν άκουσα αν μίλησε και για επιτροπές σοφών που θα συνέλθουν και θα αποφανθούν επί του προβλήματος.
Τον άκουγα και δεν τον άκουγα. Ως μη υπάρχοντα, τον… άρχοντα Τσάρο.
Το πολύ το μπίρι μπίρι...
Μια αγαπημένη φράση του κυβερνώντος κόμματος και κάθε πολιτικού είναι ότι για να γίνει μια ομελέτα, πρέπει να σπάσεις αυγά.
Που πα να πεί, ότι για να πάει ο τόπος μπροστά πρέπει κάποιους να δυσαρεστήσεις. Να πληρώσεις το πολιτικό κόστος.
Να σπάσεις την κρούστα, για να βγεί το κυδωνόπαστο.
Το έχουμε ακούσει από μύριους όσους, ιδίως από πολιτευτές των κομμάτων εξουσίας, όταν μας διαβεβαιώνουν ότι θα βάλουν το μαχαίρι στο κόκκαλο μαζί με τις άλλες γραφικότητες και κοινοτυπίες του επαγγέλματός τους.
Βέβαια αυτό που βλέπουμε είναι μία κατάσταση ομελέτα γύρω μας, και το αυγό ανέπαφο και μάλιστα τελευταία, εκκολάπτον οχιές διμούτσουνες.
Μη το λες, κάντο πονηρέ πολιτικάντη, γιατί θα σου πω κι’ εγώ ένα γνωμικό.
Το πολύ το μπίρι μπίρι, φέρνει και το αει σιχτίρι. Ολούρμου;
Περί πολιτικού κόστους
Ας μιλήσουμε για το πολιτικό κόστος. Αυτό το άλλοθι της ατολμίας των πολιτικών μας, να βάλουν το μαχαίρι στο κόκκαλο ( τό' πα κι' εγώ και ησύχασα ) και να λύσουν τα προβλήματα που χρόνια ταλαιπωρούν τον τόπο.
Τα προβλήματα που υπόσχονται να λύσουν όταν είναι στην αντιπολίτευση και για τα οποία έχουν σαφή εικόνα και σχέδιο τον ίδιο καιρό, και διογκώνουν και συντηρούν όταν γίνονται κυβέρνηση, αφού τότε η συναλλαγή γίνεται κανόνας κομματικής επιβίωσης στην εξουσία.
Πολιτικό κόστος είναι η απώλεια ψηφοφόρων, μετά από εφαρμογή μέτρων που θίγουν τα ποικίλα συμφέροντά τους, με αποτέλεσμα την μη επανεκλογή της κυβέρνησης στις επόμενες εκλογές.
Με δεδομένο όμως ότι οι κυβερνήσεις αναλαμβάνουν τις τύχες της χώρας με μοναδικό σκοπό την επανεκλογή τους, κανείς δεν παίρνει αποφάσεις που έχουν πολιτικό κόστος.
Δεν εκλέγονται για να νοικοκυρέψουν την χώρα, αλλά για να επανεκλεγούν.
Για την επανεκλογή τους, δεν περνά από το μυαλό τους, ότι φτάνει απλώς να νοικοκυρέψουν την Ελλάδα, που αυτός στο κάτω κάτω, είναι ο λόγος για τον οποίο τους ψηφίσαμε.
Είναι αδύνατον να κατανοήσουν το αυτονόητο και αυτό είναι που τρώει τον τόπο και το μέλλον του.
Οι άτολμοι πολιτικάντηδες, η εξυπηρέτηση της εκλογικής πελατείας τους και η υφαρπαγή της εκλογικής πελατείας του αντιπάλου με κάθε κόστος.
Κι’ όταν οι πολιτικοί μας μιλούν για κόστος πέραν του πολιτικού, είναι η ώρα που εμείς ξανασφίγγουμε τα ζωνάρια.
