Αρνείται λέει ο Θόδωρας να είναι πολίτης της χώρας της παπάρας.
Και γιατί δεν μας αδειάζει τη γωνιά; θα μπρούσε να πει κάποιος, αλλά θα ήταν σα να παίζαμε με τη φωτιά. Θα ήταν τεράστια εθνική απώλεια αν πραγματοποιούσε την απειλή του ο αντιπρόεδρος και μας άφηνε χωρίς τις καίριες παρεμβάσεις του, αυτές τις δύσκολες για τον τόπο στιγμες.
Δυσθεώρητο το μέγεθος τις απώλειας αν μέναμε -τέτοιες ώρες!- χωρίς τα σχόλια του Θόδωρα. Ποιός θα μας υπενθυμίζει π.χ. ότι μαζί τα φάγαμε; Και ποιός θα το γυρίζει απ' τον τσάμικο στον καλαματιανό, με πομφολυγικές πιρουέτες, όταν καλείται να απαντήσει πως γίνεται ενώ τα φάγαμε μαζί, να πεινάμε χώρια;
Κάποιοι κακεντρεχείς θα πούνε ότι αυτά -τα περι παπάρας- τα λέει, γιατί σιγά σιγά την παίρνει χαμπάρι ότι ο καιρός που οι παπαριές περνούσαν εκπνέει, οπότε -ακόμη και αυτός ο Θόδωρας- αντιλαμβάνεται ότι λόγω ανεργίας θα πρέπει να αναζητήσει άλλο παχνί.
Το δικό μας άλλωστε δεν παρουσιάζει πλέον κανένα πρακτικό ενδιαφέρον, ξεκοκκαλισμένο μέχρι τους μεντεσέδες, και μ' εμάς τους υπόλοιπους να τη σπάμε κι' από πάνω με τις παπαριές μας, στον αντιπρόεδρα.
Όπως και να' χει πάντως, όταν ο Θόδωρας μιλάει περί παπάρας, εγώ τον ακούω με θρησκευτική ευλάβεια. Ο άνθρωπος είναι βαθύς γνώστης και είμαι ο τελευταίος που θα θέσω σε αμφισβήτηση τις βαθυστόχαστες παπαριές του αντιπρόεδρου του Παπαριστάν.
Κι' εμείς πάντως Τεό, μη νομίζεις πως στριμωχνόμαστε για το ποιός θα μείνει τελευταίος για να κλείσει την πόρτα στο Παπαριστάν που βαράει φαλημέντο, επειδή ο κάθε παπάρας παριστάν' τον πολιτικό. (Και εμείς οι πιό παπάρες τον ψηφίζουμε).
Ώρα καλή στην πρύμνη σου Θόδωρα και να βλεπόμαστε σπανίως.
