11.12.2008

Μαμά γερνάω (*)

Μαμά γερνάω*

Έχω καβαντζάρει τα 49 και ήδη βρίσκομαι για τα καλά στο δεύτερο μισό του μέσου προσδόκιμου χρόνου ζωής, όπως τουλάχιστον αυτός προσδιορίζεται στη σχετική βιβλιογραφία που μας θέλει να ζούμε μέχρι τα 78 αν δεν απατώμαι.
Θυμάμαι πως ήμουν γύρω στα 17 όταν πρωτοάκουσα τον όρο "λιτότης" από τα χείλη του τότε πρωθυπουργού - θείου του σημερινού - Κωνσταντίνου Καραμανλή. Δεν κατάλαβα και πολλά πράγματα τότε ο άφρων παις, είχα και πολλά στο κεφάλι μου - ο ΠΑΟΚ δεν πήγαινε καλά, τα είχα χαλάσει και με την Αναστασία, περνούσα ένα δράμα. Είχα άλλες προτεραιότητες.

Στη συνέχεια ήρθε το ΠΑΣΟΚ με τα πενταετή του προγράμματα που ακολούθησαν το πρόγραμμα των πρώτων εκατό ημερών - αν μη τι άλλο, από προγράμματα σκίζαμε τότε - και την "Αλλαγή", που ως γνωστόν περέλαβε καμμένη γη και μπλα μπλα μπλα, την οποία αναδιένειμε φτιάχνοντας τα νέα τζάκια της, ολωσδιόλου σοσιαλιστικά και συνεπώς, καθαγιασμένα και μη καπιταλιστικά. Κάτι σαν παραγώνια δηλαδή.

Ακολούθησε μια τριετής διακυβέρνηση της ΝΔ με τα Μητσοτάκεια μαθηματικά να μπαίνουν στη ζωή μας. Μάθαμε ότι 0+0 μας κάνει 14 και ότι παρά το γεγονός ότι προσωπικά δεν είχαμε δανειστεί από πουθενά, χρωστούσαμε όλοι οι Έλληνες από ένα εκατομμύριο δραχμές. Γνωρίζετε. Για τζάκια, βίλλες, καύσιμα και γενικότερα έξοδα κίνησης, της σταθερά ακίνητης ανέχειάς μας.

Μετά ήρθαν οι εκσυγχρονιστές, που ανέλαβαν τις τύχες της χώρας, εισήγαγαν τον λαϊκό καπιταλισμό μέσω χρηματιστηρίου και στη συνέχεια μέσω των τμημάτων πτωχεύσεων των κατά τόπους εφοριών, την ίδια στιγμή συρρίκνωσαν το δημόσιο τομέα δια του διπλασιασμού του, οκταπλασίασαν τους αργόμισθους και "κλείδωσαν" την αξία της Ολυμπιάδας στα 4,3 δις ευρώ, αλλά παρέλειψαν να κλειδώσουν τα παράθυρα - τα γνωστά παράθυρα - και η τιμή της τριπλασιάστηκε, διότι είναι γνωστό στους πάντες - εκτός από τις εκάστοτε κυβερνήσεις - ότι του εργολάβου ο τράχηλος πλαφόν δεν υπομένει. (Ηβοί καλέ ημπήκε από το παναθύρι και μας τον ήκατσε).

Και φτάσαμε αισίως σήμερα να χρωστάμε πας έκαστος ημών τέσσερις με πέντε φορές το εκατομμύριο του '92, συν τα δίδακτρα της δημόσιας εκπαίδευσης, τα νοσήλεια της δημόσιας περίθαλψης, το πετρέλαιο του τελευταίου μήνα τα τσιγάρα της τελευταίας εβδομάδας και να υφιστάμεθα ένα ακόμη σταθεροποιητικοαναπτυξιακοκαιβαλεπραμανάχουμε πρόγραμμα.

Επιζήσαμε - γερά σκαριά, το είπε και ο σοφός κος Σπράος - κι' εγώ δεν θυμάμαι πόσα πενταετή, πιστεύοντας ότι στο τέλος θα δούμε κι' εμείς το φως στο βάθος του τούννελου, οι καλύτερες μέρες τελικά θα έρθουν κι' ότι δεν μπορεί, τελικά οι θυσίες θα αποδώσουν και τα όνειρα ενός λαού θα γίνουν πραγματικότητα.


Αντ' αυτών ακούσαμε μέχρι και μαγκιές του στυλ "όποιου δεν του αρέσει - να φτυαρίζει κάρβουνο; - να κατέβει από το τραίνο της αλλαγής", ή "είπαμε να κάνουμε ένα δωράκι στον εαυτό μας αλλά όχι και μισό δις", και άλλα πολλά εξόχως χαρακτηριστικά της έως και σήμερα μιζέριας μας.

Γιατί τα λέω όλα αυτά;
Γιατί πέρασα τη μισή ζωή μου στα χέρια μαθητευόμενων μάγων, τσάρων, εκσυγχρονιστών, ψηλών, κοντών και χαΐρι του τόπου μου δεν είδα.
Τα λέω γιατί ένας από αυτούς τους ολίγιστους περικεντέδες δεν αισθάνθηκε την ανάγκη να βγεί και να πεί: Συγγνώμη, τα 'κανα σαν τα μούτρα μου, ζητώ να με συγχωρέσετε που έπαιξα τις κουμπάρες με τα όνειρα και τις προσδοκίες σας. Που καταχράστηκα την εμπιστοσύνη σας.

Γιατί δεν είδα κανένα καταχραστή να κλείνεται στα σίδερα και την κλεψιμέϊκη περιουσία του να δημεύεται, ούτε κανένα ανίκανο πολιτικό ή λειτουργό να πηγαίνει στο σπίτι του. Το αντίθετο.

Γιατί κάθε μέρα μου ζητούν όλο και περισσότερες θυσίες κι' εγώ είμαι ήδη ένας υποψιασμένος βαριεστημένος μεσήλικας.
Δεν έχω να δώσω τίποτε πια. Άδειασα. Θέλω πίσω χαμένες μέρες, χαμένα χρόνια .
Έστω μια συγγνώμη.

*Ο τίτλος είναι δανεισμένος από LP του Σταμάτη Κραουνάκη

Share

Twitter Delicious Facebook Digg Stumbleupon Favorites More