Άναρθρες κραυγές

Τριγύρω δεν τα βλέπεις; Μια απ’ τα ίδια, προς το χειρότερο.

Άναρθρες κραυγές, ναι μεν αλλά, γιατί δεν μου έδωσες όλη την πίτα εμένα το στρατιώτη του κόμματος, τώρα θα σου δείξω εγώ. Άσ' την κάτω ρε, εγώ είμαι λοχαγός. Ξέρεις ποιος είμ’ εγώ; Και τέτοια.

Από πορεία; Καλά λένε πάμε, θα σας γελάσω. Αυτοί που είναι πάνω στο κατάστρωμα λένε πως πάμε καλά. Μόνοι τους τα λένε, μόνοι τα πιστεύουν.

Εμείς εδώ κάτω, καλά είμαστε, λίγο στενάχωρα, αλλά πορευόμαστε στα έγκατα της γαλέρας. Κουπί τραβούσαμε, κουπί τραβάμε.

Πάμε καλά όμως, λέει και ο μαϊντανός στο γυαλί, που ανθίζει σιγά – σιγά, καθώς μαζί με την άνοιξη, μυρίζουν κι’ εκλογές.


Ούνα Φάτσα, ούνα ράτσα

Στην γειτονική Ιταλία, ο αγώνας για τον εντοπισμό διασωθέντων συνεχίζεται. Κάποιοι άνθρωποι αυτή τη στιγμή πασχίζουν να κρατηθούν στη ζωή, και χιλιάδες άλλοι τους αναζητούν μέσα στα χαλάσματα που αφήνει ο σεισμός.

Κατά τ’ άλλα το ούνα φάτσα ούνα ράτσα, επιβεβαιώθηκε πανηγυρικά.

Η επέμβαση του κράτους καθυστέρησε 12 ώρες. Τόσο τους πήρε να καταλάβουν το μέγεθος της καταστροφής.

Οι Ιταλοί σεισμολόγοι τσακώνονται στα κανάλια όπως οι δικοί μας μετά από κάθε σεισμό, για το αν προβλέπονται ή όχι, οι σεισμοί.

Στην Ιταλία όμως έχουν και λάμψη από Καβαλιέρε, που δήλωσε ότι η χώρα του δεν χρειάζεται βοήθεια, τη στιγμή που οι άνθρωποι προσπαθούν να κρατηθούν στη ζωή, και ο χρόνος είναι εις βάρος τους.

Την ίδια ώρα που κάτοικοι της περιοχής, περιφέρονται στα χαλάσματα, πεινασμένοι και χωρίς κατάλυμα 70 ώρες μετά το σεισμό.

Πατριωτική έπαρση; μπορεί. Σίγουρα όμως βλακεία και φανφαρονισμός.

Αρνείσαι βοήθεια την ώρα που φαίνεται πως τη χρειάζεσαι και άνθρωποι χάνονται, γιατί εσύ θέλεις να κάνεις το παγώνι.


Το Τέλος της Μυθολογίας

Θυμάστε τον Φουκουγιάμα, που όταν είχε καταρρεύσει ο υπαρκτός, μιλούσε, για το «τέλος της Ιστορίας», αφού η Δύση είχε επικρατήσει κατά κράτος της Ανατολής, άρα όλα της ήταν καλώς καμωμένα, και απρόσκοπτα θα μπορούσε πια να συνεχίζει στον δρόμο της ελευθεριάζουσας οικονομίας, μέχρι να συναντήσει το πεπρωμένο της.

Την εξαθλίωση του 70% του πληθυσμού του πλανήτη, (κι’ αυτό μέχρι στιγμής).

Γιατί ψάχνω το Φουκουγιάμα και δεν τον αφήνω στην ησυχία του; Θα ήθελα τώρα να μου κάνει ένα σχόλιο για την αποτυχία του καπιταλισμού.

Αν θα μπορούσα να κάνω ένα σχετικό σχόλιο, θα έλεγα για το τέλος της μυθολογίας.

Της μυθολογίας που βλέπει τις ανθρώπινες σχέσεις, σαν επέκταση του νόμου της ζούγκλας και των ωκεανών, όπου το μεγάλο ψάρι τρώει το μικρό με τις ευλογίες του Ποσειδώνα, όπου η συγκέντρωση όλο και περισσότερου πλούτου στα χέρια όλο και πιο λίγων ανθρώπων, θεωρείται γενική προκοπή, και όπου εκλεγμένοι πολιτικοί γίνονται παραδουλεύτρες των εχόντων και κατεχόντων.

Το τέλος της μυθολογίας ήρθε κυρίες και κύριοι, και στο χέρι μας είναι να μην ξαναπέσουμε σε διλήμματα του τύπου: Ποιος θες να σε φάει; Η Σκύλλα ή η Χάρυβδη;

Αρκεί να το πιστέψεις κυρ Μέντιο μου.


Παρ' το αλλιώς

Είπε ένας –κομμουνιστής προφανώς, ή κάποιας άλλης ταραχοποιού κάστας μέλος- ότι αντί να χρηματοδοτούμε την αγορά αυτοκινήτων, διατηρώντας θέσεις εργασίας σε τόπους σχετικά μακρινούς, γιατί να μην κάνουμε το άλλο:

Να χρηματοδοτήσουμε και να δώσουμε κίνητρα, για την μετατροπή των ενεργοβόρων κτιρίων και κατοικιών - παράδειγμα - στην Ελλάδα, ώστε να μην χρειάζονται το καταπέτασμα σε ενέργεια και καύσιμα για την θέρμανση, ψύξη και ηχομόνωσή τους.

Έτσι λέει θα πετύχουμε πολλά πράγματα ταυτόχρονα:

-Πρώτον, θα αναζωογονηθεί το στάσιμος οικοδομικός κλάδος, και χιλιάδες εργαζόμενοι Έλληνες θα κάνουν μεροκάματο ενώ θα δουλέψει το συναφές εμπόριο ο κύκλος του οποίου είναι τεράστιος.

-Δεύτερον, εμείς θα ζούμε και εργαζόμαστε σε πιο ανθρώπινα κτίρια και συνθήκες, κάνοντας παράλληλα οικονομία για μια ζωή.

-Τρίτον η χώρα θα εξασφάλιζε πολύτιμο συναλλαγματικό κέρδος, αφού οι ανάγκες της σε καύσιμα θα μειώνονταν σημαντικά.

Αυτά είπε αυτός ο τύπος, αλλά δεν του έδωσε κανείς σημασία, είχε άλλωστε και μούσια –ύποπτο αυτό- και συνεχίσαμε όλοι να στριμωχνόμαστε στις ουρές για φτηνά αμάξια.


Θέλει κάποιος να κυβερνήσει;

Τελικά θέλει κανείς να πάρει την κυβέρνηση, σε αυτή τη δύσκολη για την Ελλάδα και τον κόσμο συγκυρία;

Να γίνουν δηλαδή εκλογές και να του πούνε πάρε τα κλειδιά, βάλε μπρος.

Που να πας;

Δεξιά σε περιμένει η κομισιόν.

Αριστερά θα σε περιμένει ο κόσμος, για να κάνεις αυτά που είπες. Και για να βγεις κυβέρνηση έχεις πει και λόγου σου...

Πίσω, σε περιμένουν κάτι μαύρες τρύπες νααα, ένας μηχανισμός σε παράλυση, ένα χρέος που είναι τώρα 800 δις ευρώ.

Δηλαδή σα να χρωστάμε σε κάθε κάτοικο του πλανήτη, 130 ευρώ.

- Περάστε κι’ εσείς από το ταμείο, από βδομάδα όμως, σήμερα εξυπηρετούμε το κάπα δηλ. Κονγκό, Καμπότζη κ.λ.π.

Μπροστά;

Μπροστά λεβέντη και εγώ δεν ξέρω πολλά. Εμένα εδώ με άφησε ο προηγούμενος, να σου δώσω τα κλειδιά και να συνεχίσω να σπρώχνω.

Στο μεταξύ μου λες κι’ εμένα για να ξέρω;

Ξέρουμε που πάμε αρχηγέ;



Δεν ασχολούμαι με το θέατρο.

Αυτή την υπόθεση Παυλίδη, δεν την παρακολούθησα σε βάθος, για να λέμε την αλήθεια.
Στα διαδικαστικά της θυμίζει μία από τα ίδια με όλες τις προηγούμενες ανάλογες περιπτώσεις, που τελευταία έχουν μια αυξημένη συχνότητα, αντιστρόφως ανάλογη με την προκοπή του τόπου.

Δεν θα πολυασχοληθώ, αν δεν δω κάποιον πραγματικά εμπλεκόμενο και όχι κάποιον αποδιοπομπαίο, να πληρώνει τις συνέπεις των πράξεών του.

Δεν ξανασχολούμαι με αυτό το θέατρο.

Όταν θα δω περιουσίες φτιαγμένες με κλεψιμαίικα να δημεύονται, και τους κατόχους τους να τιμωρούνται, τότε θα ασχοληθώ.

Είμαι αιθεροβάμων είπατε; Μπορεί. Και παλιά όταν κάποιος έλεγε ότι ο άνθρωπος θα πετάξει, του κρεμούσαν κουδούνια.

Σήμερα κυβερνάει τους ουρανούς.

Posted in: