12.06.2010

Κοιμήσου και παράγγειλε η Βόννη τα παιδιά σου.

(Αφήγημα για χορωδία τριών και ορχήστρα διαφόρων funds)

Τώρα, που το νερό έχει φτάσει στα γόνατα των ενοίκων του άνω καταστρώματος, που πετάμε έρμα στη θάλασσα της ελαστικής ημιαπασχόλησης και της all weather ανεργίας τους νέους της χώρας αποστερώντας την Ελλάδα από το νεανική τους δύναμη, ταλέντο, διάθεση, ίσως έχει φτάσει η ώρα με ειλικρίνεια να τους πούμε γιατί μοιράσαμε τρεις δεκαετίες της μοναδικής τους ζωής, για δυό γαϊδουριώνε το άχυρο.

Τώρα, που ξαναζούμε μέρες του ‘60 όπου η χώρα αποχωριζόταν τα παιδιά της με καθημερινές αιμοπτ(ή)σεις προς τις «φάμπρικες της Γερμανίας και του Βελγίου τις στοές», δικαιούνται να μάθουν γιατί αντί για εφαλτήρια, τους δίνουμε εισιτήρια άνευ επιστροφής. Μη μου πεις πως μετά από αυτά που είδαν τα ματάκια τους εδώ, θα ξαναγυρίσουν να φάνε στη μάπα τα καραγκιοζιλίκια μας, που πήραμε ένα εκλογικό βιβλιάριο –παρεμπιπτόντως, εμείς έχουμε μόνο αυτό το βιβλιάριο κε αντιπρόεδρε- και πήγαμε ντογρού και αγεληδόν σε έναν έτσι, που χάραξε κάποιος τέτοιος.

Στην αρχή από αγνή πολιτική πεποίθηση και, ω νεότης, την πίστη ότι ο κόσμος μπορεί να αλλάξει.

Συνεχίσαμε όμως με οπαδικό μονοχνωτισμό, αιχμάλωτοι στα λόγια –λόγια, λόγια- μας και ελάχιστοι στο να παραδεχτούμε ότι η ρότα ήταν στραβή και πως ο γιαλός ήταν μια χαρά, ευχαριστώ.

Φάγαμε "τυρί" με εφιάλτες και χρωματοφρουρούς, ενταχθήκαμε, πλακωθήκαμε στου διαφορετικού χρώματος καφενέδες, κόψαμε καλημέρες με φίλους κι΄αδελφούς.

Εκεί, μεσοπέλαγα, ήρθε η πρώτη λυπητερή. Ο διημερεύων πρωθυπουργός μας είπε πως ο καθένας μας χρωστούσε 1.000.000 δρχ. Το μαγαζί είχε αρχίσει να μπαίνει μέσα με τα τσαρούχια, από τις καρεκλιές που έπεφταν… για την καρέκλα.

Το βιολί μας εμείς, μέχρι να το κάνουμε εντελώς θερινό, σε σημείο να ψηφίζουμε κυβερνήσεις εντολοδόχους σαράφηδων. Μ’ εκείνα και τούτα, το καφενείο «Η Ωραία Ελλάς» έχει γίνει οικόπεδο προς ¨αξιοποίηση¨.

Σήμερα το ποσό του χρέους που μας αναλογεί, ξεπερνά, σύμφωνα με συνήθεις μπακάλικους υπολογισμούς, τις εκατό χιλιάδες ευρώ κατακεφαληδόν, τριανταμία -μόνο;- φορές περισσότερα από όσα κατά κεφαλήν χρωστούσαμε το τιμημένο ’90.

Συνεχίζουμε ξυλάρμενοι, με τους ίδιους καπεταναίους περήφανους για την πολιτική τους να κομπάζουν, ότι παρέλαβαν τον Έλληνα με χρέος 3.000€ κατά κεφαλήν και μέσα σε είκοσι χρόνια, του έριξαν τριάντα χρόνια χρέους στο κεφάλι.

Share

Twitter Delicious Facebook Digg Stumbleupon Favorites More