Σύρμα, ήρθε ο Ρεν.

Και μετά σου λένε arbeit macht frei, η εργασία σε απελευθερώνει δηλαδή.

Μπά; τι μο λες;

Και τι κάναμε όλα αυτά τα χρόνια που χτυπούσαμε ορθοπεταλές; Χαρταετό καντηλιάζαμε;

Και να θα βγούμε από το τούνελο, βάλτε όλοι ένα χέρι να βγούμε από τη στενωπό, κι’ εκείνο το φως που βλέπετε στο βάθος, δεν είναι το τέλος του τούνελου, αλλά τα αστράκια που θα δείτε με το νέο σταθεροποιητικό πρόγραμμα, που θα εφαρμόσουμε μόλις φτάσουμε εκεί, και πάει λέγοντας.

Ποια είναι η ελευθερία που μας εξασφάλισε λοιπόν η εργασία μας, όλα αυτά τα χρόνια, από μεταπολίτευση και μετά; Αυτή του Τρισέ του Μανιαμούνια και των αγορών;

Το δεξί μας χέρι δουλεύει σήμερα για να στηρίξει την οικονομία των λίγων, το αριστερό για να αποπληρώσει δάνεια και τοκοχρεωλύσια από τα οποία δεν είδαμε δεκάρα τσακιστή, το αριστερό μας πόδι στο πετάλι, δουλεύει για να πληρώσει την χασούρα τάχα των αγορών, μετά την τελευταία αφαίμαξη του πλανήτη από αυτές , και το δεξί πόδι για να πληρώσει έναν δημόσιο τομέα, που θεωρεί κεκτημένο του δικαίωμα, να δουλεύουν όλοι οι άλλοι για πάρτη του.

Γι’ αυτό σου λέω Μέντιο, σήμερα που έρχεται ο ομπερφύρερ Όλι Ρεν, κάνε τον φοβερά απασχολημένο, γιατί με αυτούς που μπλέξαμε, δεν ξεμπλέκουμε εύκολα.

Κάνε πως δουλεύεις, όπως αυτοί κάνουν πως μας πληρώνουν.


Τι άλλο;

Τι άλλο μπορεί να είναι η οικονομία, από μία οργανωμένη προσπάθεια, για να καλυτερεύει την ζωή του ο άνθρωπος;

Κι’ όμως, αυτό που ζούμε ως πραγματικότητα είναι το ακριβώς αντίθετο. Η οικονομία δείχνει να ενδιαφέρεται περισσότερο για την εξισορρόπηση των αριθμών, και των ισοζυγίων, σε βάρος της κοινωνικής ισορροπίας.

Έχει διάφορους χαρτογιακάδες αποκομμένους από κάθε πραγματικότητα, να παραδίδουν στον αρχηγό της χώρας σου, δίκην δέκα εντολών, ένα κατάλογο με πρέπει και μη για το λαό της και για αδιευκρίνιστο διάστημα..

Βάρα εσύ κουπί, θα σου πούμε πότε να σταματήσεις.

Αφού όμως η δημοκρατία δεν έχει αδιέξοδα, τα πράγματα είναι απλά.

Δεν έχει παρά να χρησιμοποιήσει το εργαλείο οικονομία, για να χαρίσει τα αγαθά αμφοτέρων, δημοκρατίας και οικονομίας, στον κόσμο που απαρτίζει την πρώτη και κινεί τη δεύτερη.

Αλλιώς αυτό που ζούμε είναι «κάτι σαν» δημοκρατία, στην κεφαλή της οποίας βρίσκονται κάποιοι που «σαν να κυβερνούν», βασιλείς, ελέω Τρισέ και Αλμούνια και κάποιων «αόρατων» funds.

Posted in: