Καλός και άγιος, αλλά όχι και ο τελευταίος άριστος

Καλεί η Ν.Δ. το ΠΑΣΟΚ να συμφωνήσουν στο πρόσωπο του προέδρου της Δημοκρατίας, ώστε να αποφύγει ένα ακόμη εκλογικό στραπάτσο, στο καπάκι.

Δεν λέω, καλός και άγιος ο κ. Παπούλιας, αλλά δεν είναι αυτός που παίρνει αποφάσεις για τη ζωή μου.

Στο πολιτικό μας σύστημα τις αποφάσεις αυτές τις παίρνει η κυβέρνηση, και όταν δεν είναιι συμβατές με τη λαϊκή βούληση, η απομάκρυνση της είναι επιβεβλημένη, με οποιονδήποτε νόμιμο τρόπο.

Ο τρόπος αυτός παρέχεται από το σύνταγμα, και η εκλογή ή όχι του κ. Παπούλια είναι δευτερεύουσας σημασίας, τη στιγμή που η χώρα οδεύει από το ένα κάζο στο επόμενο.

Οικονομικά η κυβέρνηση έχει εκποιήσει το μέλλον δυο γεννιών ελλήνων, και στην πράξη δεν έχει πετύχει τίποτε από ότι έχει ευαγγελιστεί.

Τι να πρωτοθυμηθούμε; Την επανίδρυση του κράτους μέσα από τον διπλασιασμό του; Το συμμάζεμά του μέσα από εκατοντάδες νέες επιτροπές αργόμισθων; Την διαφάνεια που την κοπάνησε με τους Καραβέλα και Χριστοφοράκο κάτω από την μύτη τους; Τους υπουργούς με τις 5 νόμιμες άρα ηθικές offshores, και τους ανασφάλιστους εργαζόμενους;...

Tι περιμένει δηλαδή η Ν.Δ.; το ΠΑΣΟΚ να συναινέσει σε όλα αυτά, για να μη χάσει ο κ. Παπούλιας το αξίωμά του (δηλαδή η Ν.Δ. την εξουσία);

Είπαμε καλός και άγιος ο σημερινός πρόεδρος, αλλά τι σημαίνει αυτό; Ότι για να παραμείνει στη θέση του, πρέπει να γίνει η Ελλάδα κεραμιδαριό;

Είναι δηλαδή ο κ. Παπούλιας ο τελευταίος άριστος των Ελλήνων; Δεν βγάζει άλλους το μαγαζί;

Ας δοκιμάσουμε να σοβαρευτούμε. (Ας το κάνουμε σαν άσκηση στο φινάλε. Που ξέρεις; μπορεί και να το βρούμε πρακτικό).

Posted in: